Stundum langar mig að safna hári en sannleikurinn er sá að mér þykir afskaplega þægilegt að vera stuttklippt. Ég get ekki ákveðið mig. Þannig að síðast þegar ég fór í klippingu lét ég klippa stutt öðrum megin en er að safna hinum megin. Ég sýni svo bara þann vanga sem mig langar í hvert skipti. Ég á líka mína aðra hlið norður í landi, hún líkist mér ósköp á margan hátt, en er samt allt öðruvísi. Síðustu daga hef ég verið afskaplega döpur, en öðru hvoru hef ég líka verið nánast afskaplega glöð. Það er skrítið þegar tilfinningarnar togast á. Ætli ég sé ekki bara döpur öðrum megin í heilanum og glöð hinum megin? Stundur tekur depran yfirhöndina og stundum gleðin. Líklega. Mér líður eins og íslenskri veðráttu. Skin og skúrir og næðir þess á milli. Best að fara bara í lopapeysuna sína og skríða uppí sófa með heitt kakó og góða bók.