Agnarögnin mín

Nú er ég sár, svekkt og reið útí Guð. Hann er ekki alveg að standa sig í stykkinu þessa dagana. Stundum skil ég ekki tilgang lífisins. Af hverju er lífið svona ósanngjarnt???!!! Ekki að ég hafi ekki hlotið ríflega blessun í gegnum lífið, en það var komin tími á eitthvað stórkostlegt!! Og hananú! Hann skal bara fá að heyra það frá mér núna. Við erum ekki "dús" akkurat í augnablikinu, ég og karlinn á efri hæðinni. Af hverju spyrja etv sumir? Nú..nú.. vegna þess að "out of the blue" varð ég ólétt í byrjun sumars, eitthvað sem ég taldi óhugsandi að gæti gerst fyrir mig, þar sem börnin hafa nú ekki verið að renna frá mér í gegnum árin. Þetta var svona pleasant surprise og loksins loksins myndi Dofrinn minn eignast systkini. Síðasta einn hálfan mánuð er ég búin að vera hundlasinn af óléttuveikinni, legið í rúminu sólarhringum saman en hlakkað til í aumingjaskapnum að verða kúlótt í laginu, kjagandi eins og önd, og verða mamma aftur á gamals aldri. En...en.. sónarinn í morgun sýndi engan hjartslátt og litla agnarögnin mín verður fjarlægð á morgun, en þeim reiknaðist til að hún hafi látist 10 og hálfs vikna gömul. Hér sit ég heima grenjandi með kaffibollann minn og ætla að leyfa mér að grenja í dag og á morgun yfir hlutum sem venjulega fólki finnst reyndar ekkert stórmál. Og reyndar hafði ég kannski ekki gert mér grein fyrir því að þetta væri eitthvað stórmál. Þetta er bara fóstur! En fjandakornið, þetta var barnið mitt, framtíðarvonir mínar og draumar og tilhlökkun og mig langaði ekkert meira en verða mamma aftur, og já enn langar mig ekkert meira. Er "miserable" í dag, og á morgun og líka hinn og finnst lífið ósanngjarnt! Ég átti bara alveg skilið að verða mamma aftur!!