Um síðustu helgi var "skvísu"helgi, en nú bendir ekkert til annars en það verði "krísu"helgi. Já, stundum er lífið svona ökla/eyra dæmi. Núna er semsagt öklinn inn. Reyndar frekar snúinn heyrist mér í öllum fjölmiðlum. Þetta er víst hið mesta ófremdarástand og held ég að það sé ágætt að vera eins og ég, eiga nánast ekkert og skulda ekkert nema húsið mitt, sem fyllir engar myntkörfur. Aldrei þessu vant er gott að eiga staðgreiðslu IKEA land á Háaleitinu en EKKI innlit-útlit íbúð á raðgreiðslum eða í myntkörfulánum. Ég held ég muni sofa rótt í nótt, svo framarlega sem mjólkurverð muni ekki rjúka upp úr öllu valdi, og ef svo verður mun ég tala við kúabóndann í Skagafirðinum og kaupa eina kú og tjóðra hérna í bakgarðinum.

Og yfir í allt annað....
Ég varð kjaftstopp þegar ég kom heim úr skvísuhelginni á sunndudagskvöldið, því á eldhúsbekknum sá ég fornan lykil. Ég þekkti lykilinn strax. Hann er líklega yfir 100 ára gamall af gömlum skáp sem fyrrverandi á og nýttist okkur sem hinn besti barskápur í hjúskapartíð okkar. Lykillinn týndist árið 2001 og er núna búin að flytja 3svar án okkar vitundar. Birna fyrrverandi mágkona og þáverandi og núveranda góð vinkona kom og gisti hjá mér í síðustu viku. Ég skildi hana eina eftir í íbúðinni og hún gróf upp lykilinn á ótrúlegum stað. Held að álfarnir hafi stolið lyklinum og legið á barnum í 7 ár en eru greinilega farnir í meðferð....

Annars tíðindalítið á dalnum.... segir himpigimpigellan...